آنچه این بیماری از بچه‌هایمان دزدید
? درس‌ها را می‌شود به صورت مجازی هم آموخت، اما مدرسه فقط جایی برای آموزش نیست.
??♀️ وقتی اولین‌بار خبر تعطیلی مدارس در زمستان سال گذشته اعلام شد، اکثر بچه‌ها خوشحال بودند.
??♂️اما نمی‌دانستند این «تعطیلی» با هر چیزی که پیش از این به‌عنوان تعطیلی برایش #شادی کرده بودند، فرق دارد.
? حالا بعد از ماه‌ها خانه‌نشینی، #پاندمی دیگر برای آن‌ها یک اتفاق نیست، بلکه بخش ماندگاری از #تجربۀ زندگی‌شان است.
? چیزی است که آن‌ها را از لذت‌ها و فرصت‌های مهم کودکی‌شان محروم کرده؛ دوستانشان، بازی‌هایشان، جنب‌و‌جوش و نشاط زندگی‌شان
?و حالا با فرزندانی مواجیم که ساعت‌ها در اتاقشان را می‌بندند و بیرون کشیدنشان کار ساده‌ای نیست و به شدت کم‌غذا هم شده‌اند.
? برای اکثر بچه‌ها، مدرسه اغلب کلِ جهان بیرون است.
محلی که ارتباطاتشان در آنجا به والدینشان وابسته نیست، جایی که می‌کوشند و شکست می‌خورند و بعد می‌کوشند و موفق می‌شوند.
?بدون مدرسه، بخش عمدۀ پیشرفت، یادگیری و چانه‌زنی‌های زنگ تفریح (در واقع بخش مهمی از زندگی کودک در خارج از خانه) از بین می‌رود.
?تاکنون چیزهای زیادی را تسلیم کرونا کرده‌ایم، معلوم است دنیای بیرون فرزندانمان هم در آن میان بوده است و بخشی از #سلامت_روانشان و بیشتر لذت‌هایشان…
از تمام این‌ها دست کشیده‌ایم، بی‌آنکه اصلاً متوجه باشیم.
? این مطلب را #چاوی_کارکوسکی پزشک ساکن نیویورک در مواجه با تجربه کودکانش در کرونا و تاثیرات آن نوشته و
در تاریخ ۱۷ آگوست ۲۰۲۰ با عنوان:
«What We’ve Stolen From Our Kids»
در وب‌سایت آتلانتیک (Atlantic) منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان آن را در آبان ۱۳۹۹ با ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است.
