آنچه این بیماری از بچه‌هایمان دزدید
📌 درس‌ها را می‌شود به صورت مجازی هم آموخت، اما مدرسه فقط جایی برای آموزش نیست.
🙆🏻♀️ وقتی اولین‌بار خبر تعطیلی مدارس در زمستان سال گذشته اعلام شد، اکثر بچه‌ها خوشحال بودند.
🙎🏻♂️اما نمی‌دانستند این «تعطیلی» با هر چیزی که پیش از این به‌عنوان تعطیلی برایش #شادی کرده بودند، فرق دارد.
🔺 حالا بعد از ماه‌ها خانه‌نشینی، #پاندمی دیگر برای آن‌ها یک اتفاق نیست، بلکه بخش ماندگاری از #تجربۀ زندگی‌شان است.
🔸 چیزی است که آن‌ها را از لذت‌ها و فرصت‌های مهم کودکی‌شان محروم کرده؛ دوستانشان، بازی‌هایشان، جنب‌و‌جوش و نشاط زندگی‌شان
🔹و حالا با فرزندانی مواجیم که ساعت‌ها در اتاقشان را می‌بندند و بیرون کشیدنشان کار ساده‌ای نیست و به شدت کم‌غذا هم شده‌اند.
🌏 برای اکثر بچه‌ها، مدرسه اغلب کلِ جهان بیرون است.
محلی که ارتباطاتشان در آنجا به والدینشان وابسته نیست، جایی که می‌کوشند و شکست می‌خورند و بعد می‌کوشند و موفق می‌شوند.
🔸بدون مدرسه، بخش عمدۀ پیشرفت، یادگیری و چانه‌زنی‌های زنگ تفریح (در واقع بخش مهمی از زندگی کودک در خارج از خانه) از بین می‌رود.
🔹تاکنون چیزهای زیادی را تسلیم کرونا کرده‌ایم، معلوم است دنیای بیرون فرزندانمان هم در آن میان بوده است و بخشی از #سلامت_روانشان و بیشتر لذت‌هایشان…
از تمام این‌ها دست کشیده‌ایم، بی‌آنکه اصلاً متوجه باشیم.
🔸 این مطلب را #چاوی_کارکوسکی پزشک ساکن نیویورک در مواجه با تجربه کودکانش در کرونا و تاثیرات آن نوشته و
در تاریخ ۱۷ آگوست ۲۰۲۰ با عنوان:
«What We’ve Stolen From Our Kids»
در وب‌سایت آتلانتیک (Atlantic) منتشر شده است و وب‌سایت ترجمان آن را در آبان ۱۳۹۹ با ترجمۀ نجمه رمضانی منتشر کرده است.
