تهران- ایرنا- فضای آموزشی کشور را کمبودی به وسعت 40 میلیون متر مربعی ، احاطه کرده است و چشم انتظار جلب حمایت و همت افراد خیر و بخش های خصوصی است تا در کنار اعتبارات دولتی به توسعه و پیشرفت آموزشی بهینه برسد.

به گزارش گروه تحلیل، تفسیر و پژوهش های خبری ایرنا، ارقام درشت و غیر قابل باور کمبود فضای آموزشی، آمار رسمی و داغی است که «محمدتقی نظرپور» رییس سازمان نوسازی و تجهیز مدارس کشور در همایش «ایران من» با حضور «محمد علی نجفی» شهردار تهران و «پدرام سلطانی» نایب رییس اتاق بازرگانی عنوان کرد.
کمبودی به اندازه 30 بار طی کردن شرق به غرب ایران که حکایت از بغضی تاریخی در گلوی آموزش و پرورش و در نگاه کودکانی دارد که به واسطه دور بودن فضای آموزشی از محل زندگی یا نامناسب و نا ایمن بودن این فضا، وادار به ترک تحصیل یا ازدواج های زودهنگام می شوند.
موضوعی که ضرورت همراهی و همیاری افراد خیر و بخش های خصوصی برای تجهیز، بهینه سازی و ساخت فضاهای آموزشی با معیارها و استاندارهای جهانی و بومی دوچندان کرده است.
در این گزارش برآنیم در بازتاب همایش خیران ایران من، چالش ها و معضلات پیش روی آموزش و پرورش کشور و راهکارهای حل آن را که توسط شرکت کنندگان مطرح شد عنوان کنیم تا علاوه بر جلب حمایت مدرسه سازان خیر کشور، ضرورت توجه به ساخت مدارس ماندگار مطابق با چارچوب آداب و سنن منطقه را یادآوری کنیم.

**نظرپور: ضرورت اصلاح نظام ساخت مدارس
این پرسش که چرا تعداد کمی از فضای آموزشی کشور، در زمره مدارس ماندگار قرار داشته و بیشتر آنها در لیست مدارس تخریبی یا نیاز به بازسازی قرار می گیرند ، موضوعی بود که رییس سازمان نوسازی و تجهیز مدارس کشور به عنوان نخستین سخنران این همایش به آن اشاره کرد.
وی گفت: نخستین الزامات ماندگاری مدارس، مکان یابی و دومین لازمه، مسئله نقشه های معماری است که اگر به این دو پارامتر اصلی دقت و توجه کنیم، نگهداری مدارس به صورت بهینه صورت خواهد گرفت و شاهد مدارسی ماندگار خواهیم بود.
نکته دیگر این که مدارس باید با اصول معماری سبز ساخته شود. در حال حاضر530 هزار مدرسه در کشور داریم که این تعداد مدرسه اگر با اصول معماری سبز و رعایت شرایط محیط زیست ساخته می شد کمتر با چالش های فضاهای آموزشی روبه رو بودیم. همچنین استفاده از الگوهای بومی و مصالح بومی در ساخت مدارس، می تواند به مانا بودن آن کمک کند.
تا سال 92، حدود 20 درصد فضاهای آموزشی یعنی 107 هزار کلاس درس توسط خیرین ساخته شد و از سال 92 تا 95 این همراهی به 38 درصد رسید که به معنای جلب و اعتماد خیرین به دولت تدبیر و امید است. در سال 96 هم نزدیک به 5200 کلاس درس به بهره برداری رسید که 50 درصد آن، به همت نهادهای مردمی مختلف و خارج از اعتبارات دولتی بوده است.
سرانه متوسط فضای آموزش و پرورش در کشور به ازای هر دانش آموز، 5.16 متر مربع است در حالی که استاندارد واقعی، از 8.39 متر مربع حکایت دارد به این معنا که سه متر به ازای هر دانش آموز کمبود فضا وجود دارد که با احتساب جمعیت دانش آموزی 13 میلیون نفری در سال96، نزدیک به چهل میلیون متر کمبود فضای آموزشی داریم تا به استاندار قابل قبول برسیم.
این در حالی است که برخی استان ها فاصله زیادتری تا همین متوسط سرانه کشوری یعنی 5.16 متر مربع دارند که استان البرز نزدیکترین به تهران، در این رده قرار دارد. همچنین ضرورت دارد در کنار رفع کاستی های فضای آموزشی، به فضاهای ناایمن که حدود 11 درصد فضاهای آموزشی را دربردارد هم توجه شود و در جهت مقاوم سازی آن اقدام شود.

** نجفی: توسعه آموزشی در سایه خصوصی سازی
محمد علی نجفی شهردار تهران، به عنوان دومین سخنران این همایش، علت بسیاری از ناهنجاری ها و آسیب های اجتماعی را بی سوادی و کم سوادی نسل جوان عنوان کرد که مدرسه سازی می تواند به حرکت انداختن زنجیره ای برای کاهش معضلات و مشکلات اجتماعی کمک کند.
وی در این همایش به راهکارهای توسعه آموزش و پرورش و نقش شهرداری در رسیدن به این هدف اشاره کرد و گفت: همانطور که تجربیات بین المللی اثبات کرده، آموزش و پرورش پیشرو، کلید توسعه پایدار است و اگر جامعه ای بخواهد به توسعه پایدار دست پیدا کند باید آموزش و پرورش آن کشور، پیشرفته و پیشتاز باشد تا آن توسعه واقعی و همه جانبه و پایدار اتفاق بیافتد.
در حال حاضر، در ارتباط با آموزش و پرورش و نسبت آن با توسعه ملی دچار یک پارادوکس و تناقض هستیم. برای این که پیشرفت کنیم باید آموزش و پرورش پیشرفته داشته باشیم و برای این که آموزش و پرورش پیشرفته داشته باشیم نیاز به کشوری داریم که منابع و امکانات کافی برای هزینه کردن در راه پیشرفت داشته باشد. دولت دوازدهم هم تمام تلاش خود را در این راه بکار برده اما با توجه به کمبود بودجه و سرمایه، تا پایان سال تمامی مشکلات آموزش و پرورش لاینحل باقی خواهد ماند.
تنها راهکار شکستن این بن بست، واگذاری آموزش و پرورش حداقل در مقطع ابتدایی به بخش غیر دولتی و جوامع محلی است. موضوعی که به نظر ساده می انگارد اما وقتی پای عمل به میان می آید با مخالفت افراد بسیاری از جمله مجلس شورای اسلامی روبه رو خواهیم بود.
همچنین از نگاه های صددرصد ایدئولوژیک به آموزش و پرورش هم نباید غافل ماند که برخی از بعد سیاسی و بر این باور که آموزش و پرورش از موضوع های حکومتی و حاکمیتی است و باید حاکمیت آن را در اختیار بگیرد تا از نظر ایدئولوژیک دچار انحراف نشود، به آن نگاه می کنند و مانع می شوند. نگاهی که علیرغم همه بحث ها و گفت و گوها، نتوانستیم به نقطه تعادل در این موضوع برسیم.
شهرداری تهران، در کنار تنوع تصدی و مسوولیت های خود، یکی از مسوولیت های مستقیم خود را کمک به آموزش و پرورش قرار داده است. پیش از این مدل تعریف شده ای برای کمک ها وجود نداشت اما ما در نظر داریم که حول چند محور معین، کمک های شهرداری و همکاری آن با آموزش و پرورش را تنظیم کنیم بر همین اساس تشکیل کمیته مشترکی با آموزش و پرورش را طراحی کردیم تا در کنار همکاری بر روی مسایل فضای آموزش و پرورش، به برنامه های آموزشی و تربیتی از جمله آموزش مهارت های زندگی، حقوق و تکالیف شهروندی و رعایت اصول و قوانین شهری بپردازیم تا فرزندان را برای زندگی آماده و شهری با روابط سالم و فرهنگی داشته باشیم.

**سلطانی: توجه بخش خصوصی به ضرورت آموزش
پدرام سلطانی نایب رییس اتاق بازرگانی ایران و سومین سخنران این همایش هم به عنوان نماینده بخش خصوصی و مدیر عامل پویش ایران من، با انتقاد از حضور کم رنگ بخش خصوصی نوین و مدرن در قامت مورد انتظار در توسعه و آبادانی به ویژه در توسعه آموزشی اظهار داشت: ما بواسطه تنگنای مالی که دولت در سال های اخیر با آن مواجه است، توانستیم در حوزه مدرسه سازی و امور آموزشی تا حد قابل توجهی جا پای دولت بگذاریم اما هنوز فاصله بسیار است و کارهای بسیار بیشتری باید انجام شود.
«هنوز، زمانی که به وضعیت مدارس کشور و این که بیش از یک سوم از مدارس موجود، مدارسی هستند که در شرایط فیزیکی و استاندارهای آموزشی نیستند و سرانه فضای آموزشی ما هنوز 40 میلیون متر از استاندارد حداقلی عقب است نگاه می کنیم، ضرورت سرعت بخشیدن به عملکرد بخش خصوصی را در می یابیم. »
امروز باید بذر توسعه را با توسعه نظام آموزشی در کشور بسازیم، باید نسلی باشیم که از نگاه کوتاه مدت خارج شویم و برای توسعه نسل های بعدی درکشور سرمایه گذاری کنیم.
بخش خصوصی از دیرباز تاکنون ید طولایی در ساخت مدارس، مدارس آموزشی، مدارس دینی، درمانگاه ها و عموم فعالیت های خیریه در کشور داشته است. با توجه به این موضوع، پویش «ایران من» در جهت تقویت بخش خصوصی در ایفای مسوولیت اجتماعی از قریب به سه سال پیش آغاز به کار کرده است و ساخت 100 مدرسه گام نخست این پویش است که تا کنون موفق به ساخت نزدیک به 40 مدرسه با استانداردهای بومی و محلی شده است.
پویش در نظر دارد در کنار دروس متعارفی که در مدارس تدریس می شود با ساخت مدارس توسعه پایدار، کمک به همنوع، همکاری در کار گروهی و رعایت حقوق و مقررات و قوانین کشوری را هم به دانش آموزان بیاموزد تا ایرانیان قهرمانان تنها نباشند. این مدارس با معماری بومی و مشارکت اهالی منطقه و روستا ساخته می شود چرا که با مشارکت، خود را صاحب و مالک مدرسه می دانند و به ماندگاری مدرسه کمک می کنند.
همچنین اجرای طرح مدارس نو کپری در سه استان با سازه سبز هم مدنظر این پویش است که با در نظر داشتن 130 مدرسه کپری در استان سیاستان و بلوچستان، ااین استان نخستین پایلوت قرار گرفته است.

متن اصلی را اینجا بخوانید.

پشتیبانی مدارس ایران منمشاهده نوشته ها

Avatar for پشتیبانی مدارس ایران من

ایران من ادای دین ما در جهت برآوردن وظیفه اخلاقی و مسئولیت اجتماعی به کودکان مناطقی است که به واسطه زندگی در نقاط دور از مرکز، دور افتاده نامیده، به حاشیه رانده شده اند و مورد بی مهری و محرومیت قرار گرفتند تا یاد بگیریند و بگیریم که همه خاک این وطن با ارزش است و آنچه این خاک را بارور می کند اراده، دانش و کوشش جمعی است.

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *