همایش سالانه پویش ایران من عصر چهارشنبه 14 آذر 1397 با حضور سرکارخانم حکیم‌زاده معاون آموزش ابتدایی وزارت آموزش و پرورش؛ دکتر پدرام سلطانی، نایب رئیس اتاق بازرگانی ایران و مؤسس پویش ایران من و دکتر ورناصری، معاون فنی و نظارت سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور و جمعی از حامیان پویش ایران من برگزار شد.
دکتر پدرام سلطانی در سخنرانی خود در این مراسم اظهار کرد: شکاف آموزشی در کشور ما با روش‌های ساخت موجود برطرف نخواهد شد؛ برای این کار نیازمند سرمایه‌گذاری در زمینه افزایش عمر مدارس، طراحی مدل‌هایی برای سرعت بخشیدن فرایند ساخت مدارس و استفاده بهتر از مدارس هستیم.
مؤسس پویش ایران من در همایش سالانه این پویش که در اتاق بازرگانی، صنایع و معادن کشور برگزار شد، مطرح کرد: در چهار سالگی پویش ایران من جمع بخش خصوصی که در قالب این پویش به مشارکت در توسعه آموزشی کشور همت کرده‌اند بزرگ و بزرگ‌تر شده است و ما هم‌اکنون بیش از 120 نفر از همکارانمان در بخش خصوصی را در امر مدرسه‌سازی در کنارمان داریم.
سلطانی درباره سوءبرداشت‌های موجود درباره فعالیت در حوزه مسئولیت اجتماعی گفت: متأسفانه بسیاری از نیکوکاران ما ترجیح می‌دهند که برای جلوگیری از ریاکاری نامی از آنها در فعالیت‌های خیر نباشد، به همین دلیل هم در سالهای گذشته فعالیت‌های نیکوکارانه در کشور ما محدود به کمک تعداد کمی از بازرگانان به فردی فقیر، بیمار و در راه‌مانده باقی مانده بود و معمولا برای حفظ آبروی فرد نیازمند، مسکوت می‌ماند. این در حالی است که امروز کارِ خیر به معنای مسئولیت اجتماعی یک بازرگان و یک شهروند به جامعه است.
وی با تأکید بر این نکته که فعالیت بخش خصوصی در حوزه مسئولیت اجتماعی با وسعتی که پویش ایران من در آن قدم گذاشته است، امری منحصر به‌فرد بوده است، گفت: برای من مایه تاسف است که زمانی که حرف از پویش ایران من می‌زنیم برخی با تعجب به حرف‌های ما گوش می‌دهتد که مگر بخش خصوصی هم از این قبیل کارها می‌کند؟ این قصور ماست که بخش خصوصی را به عنوان سرمایه‌داران زالوصفتی معرفی کرده‌اند که بی‌توجه به اقشار آسیب‌پذیر هستند.
نایب رئیس اتاق بازرگانی، صنایع و معادن ایران ادامه داد: برای اصلاح فرهنگ موجود ما نیز در بخش خصوصی می‌خواهیم مانند کودکانمان از پنجره آنها با آرزو امید و خلاقیت به کشورمان نگاه کنیم و به دنبال ساخت آن باشیم.
بخش خصوصی روحیه سازندگی‌اش را از آموزش شروع کند
سلطانی در بخش دیگری از سخنان خود به نقش پویش ایران من در نزدیکی بخش خصوصی به جامعه مدنی در زمینه فقرزدایی پرداخت و گفت: سوال پویش ایران من از ابتدای راه این بود که آیا اعضای بخش خصوصی به عنوان ثروت آفرینان این جامعه توانسته‌اند برای کشور توسعه به ارمغان آورند؟ همه ما باید سهم خودمان را در عقب‌ماندگی کشورمان در مسیر توسعه بازبشناسیم. در تمام این سالها ما در فعالیت اقتصادی کردیم، کشور را ساختیم، اشتغال به وجود آوردیم و در شئونات مختلف اقتصادی به جلو حرکت کردیم، اما نتوانستیم فاصله خود را با کشورهای توسعه یافته کم کنیم.
این فعال اقتصادی در خصوص تأثیر آموزش بر روند توسعه گفت: اگر چه ما در مرحله سوم یا چهارم توسعه قرار داریم اما باید برگردیم به مرحله اول توسعه که آموزش و کم کردن شکاف آموزشی در میان مرکز و پیرامون است تا بتوانیم با سرعت بیشتری در مسیر توسعه قدم برداریم. ما باید سازندگی‌مان در مسیر توسعه را با آموزش، تحول فرهنگی و از میان برداشتن شکاف آموزشی میان مرز و مرکز ادامه دهیم.
پدرام سلطانی تأکید کرد: ما در پویش ایران من به این نتیجه رسیدیم که سودآورترین سرمایه‌گذاری که بخش خصوصی می‌تواند داشته باشد سرمایه‌گذاری در انسان و بالاخص کودک است. سرمایه‌گذاری در انسان هر روز به جامعه منفعت می‌رساند، این در حالی است که سایر سرمایه‌گذاری‌ها بعد از مدتی مثلا یک سال یا دو سال نتیجه‌بخش خواهد بود.
آهنگ مدرسه‌سازی با روش‌های موجود ما را عقب می‌اندازد
نایب رئیس اتاق بازرگانی با تأکید بر این نکته که سالانه در کشور ما 1500 فضای آموزشی ساخته می‌شود گفت: در شرایطی که ما بیش از 107 هزار مدرسه داریم، اگر سالانه فقط 1500 مدرسه بسازیم، باید مدارسی بسازیم که بیش از 60 سال عمر کنند، این در حالی است که عمر متوسط مدارس ما 20 سال است.
سلطانی ادامه داد: شکاف آموزشی در کشور ما با روش‌های ساخت موجود برطرف نخواهد شد و ما به شدت نیازمند سرمایه‌گذاری افزایش عمر مدارس، طراحی مدل‌هایی برای سرعت بخشیدن فرایند ساخت مدارس و استفاده بهتر از مدارس هستیم.
وی با تأکید بر همگرایی پویش ایران من و سایر انجمن‌های فعال در زمینه مدرسه‌سازی در راستای آسیب شناسی فرایند ساخت مدارس گفت: ما پس از آسیب‌شناسی به این نتیجه رسیدیم که هیچ مدرسه‌ای نباید ساخته شود مگر زمانی که اهالی و کودکان درساخت آن مشارکت داشته باشند، چرا که مردم روستا مدارسی را که از سوی خیرین ساخته می‌شوند هدیه می‌دانند و در نگهداری آنها تلاشی نمی‌کنند.
مؤسس پویش ایران من ادامه داد: یکی از مشکلات ما در ساخت و نگهداری از مدارس این بود که در جایی مدرسه‌ای را افتتاح می‌کردیم و می‌دیدیم مدرسه قبلی سرپاست و شاید می‌توانستیم آن را بازسازی کنیم. اما مسئله این بود که اهالی آنقدر بد از مدرسه استفاده کرده بودند که شبیه یک بنای تخریبی شده بود.
وی افزود: اگر مردم خودشان را بانی ساخت مدرسه بدانند، نه تنها در حفظ مدرسه کوشا خواهند بود، بلکه می‌توانند خودشان را باور کنند و حس فقر و محرومیت را کنار بگذارند.
بخش خصوصی پایه‌گذار توسعه محلی باشد
سلطانی در پایان درباره پروژه مدرسه توسعه پایدار ایران من در روستای سیدبار جدگال و تلاش برای همراه کردن مدرسه‌سازی با افزایش توانمندی‌های اقتصادی مردم روستا گفت: اگر در مناطق کمتر توسعه یافته مهارت‌آموزی و توانمندسازی اقتصادی را با مدرسه‌سازی همراه کنیم دیگر فقط مدرسه نساخته‌ایم بلکه راه را برای رفع مسائل اجتماعی و اقتصادی باز کرده‌ایم. حرکتی که همکاران من در پویش ایران من در زمینه راه‌اندازی استارت‌آپ سوزن‌دوزی بانوک در سیدبار آغاز کرده‌اند، منجر به ایجاد اشتغال برای 100 نفر از اهالی روستا و به ویژه بانوان شده است.
وی افزود: همراه کردن مدرسه‌سازی با توانمندسازی اقتصادی کاری است که اعضای بخش خصوصی باید انجام دهند. امیدواریم تمرین ما در توسعه پایدار روستای سیدبار باعث شود که هر یک از اعضای بخش خصوصی بتواند یک روستا را انتخاب کند و پایه‌گذار توسعه پایدار و محلی باشد.
معاون آموزش ابتدایی وزارت آموزش‌وپرورش: توسعه سرمایه انسانی بدون در نظر گرفتن آموزش در دوران کودکی ممکن نیست
در این مراسم همچنین معاون آموزش ابتدایی وزارت آموزش و پرورش اظهار کرد: تغییر نگرش خیران و نیکوکاران از دسترسی به «فضای آموزشی» به دسترسی به «آموزش باکیفیت» ضروری است، در غیر این صورت باید منتظر باشیم که کدرشته‌های مناسب آموزش عالی در انحصار قشر بالای جامعه قرار گیرد.
دکتر رضوان حکیم‌زاده در سخنرانی خود در همایش ایران من دسترسی به فضای آموزشی را یکی از شش ستون اصلی توسعه پایدار دانست و تأکید کرد: ساختن مدرسه فقط یک حرکت نیکوکارانه نیست و ابعاد آن بسیار وسیع‌تر است، چرا که مدرسه‌سازی با فراهم کردنِ دسترسی به آموزش و ارتقای کیفیت آموزشی یکی از محورهای اصلی برای تعلیم و تربیت در جامعه بشری است.
وی ضمن تأکید بر اهمیت توجه به کیفیت آموزشی در کنار مدرسه سازی اظهار کرد: عناصر متعددی در ارتقای کیفیت آموزش دخیل هستند که از آن جمله می‌توان به ضرورت تربیت معلمان باانگیزه، فضای متناسب و امن برای یادگیری و برنامه‌های درسی مناسب اشاره کرد.
معاون آموزش ابتدایی وزارت آموزش و پرورش افزود: عدالت آموزشی به معنای فرصت‌های برابر یادگیری و یاددهی برای دانش‌آموزان در نقاط مختلف کشور است و به همین دلیل ضروری است رویکرد موجود درباره اهمیت مدرسه‌سازی را به اهمیت فراهم کردن دسترسی برابر به آموزش باکیفیت تغییر دهیم. در غیر این صورت باید منتظر باشیم که کدرشته‌های مناسب آموزش عالی در انحصار قشر بالای جامعه قرار گیرد.
حکیم‌زاده همچنین در خصوص تأکید بر آموزش در دوران کودکی مطرح کرد: توسعه سرمایه انسانی که مهم‌ترین اصل در توسعه‌یافتگی است بدون در نظر گرفتن آموزش در دوران کودکی ممکن نیست. اگر تصور کنیم که می‌توانیم با نادیده‌گرفتن سرمایه انسانی در دوران کودکی می‌توانیم در بزرگسالی تغییرات فرهنگی لازم را ایجاد کنیم به بیراهه رفته‌ایم.
وی تأکید کرد: به گفته اقتصاددانان حتی اگر دید مادی به مسئله آموزش داشته باشیم هر قدر زودتر سرمایه‌گذاری در آموزش را آغاز کنیم، زودتر به سوددهی می‌رسیم. ضمن اینکه اگر از سن 5 سالگی به کودکان فرصت یادگیری و آموزش بدهیم، در بزرگسالی شاهد موفقیت‌های شغلی بیشتر و آسیب‌های اجتماعی کمتر در افراد جامعه خواهیم بود.
حکیم زاده در بخش دیگری از سخنان خود، فعالیت‌های پویش ایران من در خصوص مدرسه‌سازی را آینده‌نگرانه دانست و گفت: یکی از امتیازات این پویش تأکیدش بر کار جمعی به جای کار فردی است که می‌تواند در امر مدرسه‌سازی بسیار راهگشا باشد. این پویش همچنین کودکان را همکاران آینده اعضای بخش خصوصی در واحدهای تولیدی می‌داند که باعث می‌شود امر آموزش هدفمند باشد.
وی در خصوص تأکید پویش ایران من بر تطبیق آموزش با نیازهای بومی اظهار کرد: این پویش حتی در ساخت و طراحی مدارس از زیست‌بوم منطقه مورد نظر الهام گرفته است؛ به خصوص در پروژه مدارس نوکپر که سازگاری قابل توجهی با اقلیم مناطق جنوبی کشور دارد.

پشتیبانی مدارس ایران منمشاهده نوشته ها

Avatar for پشتیبانی مدارس ایران من

ایران من ادای دین ما در جهت برآوردن وظیفه اخلاقی و مسئولیت اجتماعی به کودکان مناطقی است که به واسطه زندگی در نقاط دور از مرکز، دور افتاده نامیده، به حاشیه رانده شده اند و مورد بی مهری و محرومیت قرار گرفتند تا یاد بگیریند و بگیریم که همه خاک این وطن با ارزش است و آنچه این خاک را بارور می کند اراده، دانش و کوشش جمعی است.

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *